OTA va BOLA
...davomi

Бутун вужудим кўзга айланиб изладим. Бироқ тополмасдим. Кўнглим ғашлана бошлади. Худди нохушлик юз берадигандай эди. Ёнимга бир нотаниш йигит келиб тўхтади. Унга нажот билан тикилдим. У худди мени танийдигандай:

— Нигора сизмисиз? — деди.

— Ҳа, менман, — дедим.

У бироз ўнғайсизланиб:

— Мен Асқарман, — деди.

Нима бўлаётганига тушунмасдим. «Қайси Асқар?» десам, «Бўлажак турмуш ўртоғингиз», деди. Аввалига ишонмадим.

— Ҳазиллашяпсизми? — дедим.

— Йўқ. Ўтган сафар иш билан узоққа кетгандим. Ўрнимга акам сиз билан кўришди, — деди.

Мен тош каби турган жойимда қотдим. На бирор гап эшитаман, на атрофимда нима бўлаётганини англайман. Қаршимдаги йигит кўзимга бало-қазодай кўринарди. Кошкийди, у акасига ўхшаса. Унинг ғирт тескариси ташқи кўриниш ҳам, муомалаю ўзини тутиши ҳам. Уларни ака-ука деб ҳам ўйламайди биров. Дамим ичимга тушиб кетди, оёқ-қўлларим бўшашиб шалвираб қолди. Мени алдашганди, ҳисларим билан ўйнашишганди. Энг ёмони, мен бўлажак эримнинг акасини, қайнакамни жонимдан ортиқ кўрардим. Хунук илжайиб турган тақдиримга ёзилган инсондан шундай
нафратландимки, хайрлашишни ҳам унутиб уйга жўнадим.

Келиб ҳаммасини онамга айтиб бердим. Ўзимни билмай йиғлардим. У ҳам карахт бўлиб қолди, сўнг отамга айтди бўлган воқеани. Отам эса пинагини ҳам бузмади. Мен ёлвора бошладим, тўйни қайтарайлик, дедим. Онамнинг оёқларига йиқилдим, отамни кўндиринг, дедим. Барибир, кўндиролмасди, кўндирмасди ҳам. Ахир онам битта эмас, олтита қиз туққан. Менинг тўйим қайтса, уларнинг қисматига бу, албатта, таъсир этарди. Хуллас, ҳеч ким рози бўлмади.

Мен бир ҳафта ичида адо бўлдим. Тўйим бўлмаслигини Худодан кечаю кундуз сўрадим. Мени кутиб турган даҳшатларни тўлиқ тасаввур этолмасам-да, кўнглим сезиб турарди. Ҳаммаси ёлғон бўлишини, акаси ҳазиллашган, аслида, ўзи бўлишини жуда истардим. Акс ҳолда, у билан бир уйда яшаш қўрқинчли эди.

Тўй бўлди. Мен ўз тўйимни худди мотамда ўтиргандай ўтказдим. Бу ҳам хатомдир. Балки, бахтимни қувнаб кутиб олганимда…

Тўйдан олдинги азобларим ҳолва экан, ҳаммаси кейин бошланди. Мисли дўзахда ёна бошладим. Қайнакам ҳарбий, ҳар куни ишга кетади. Хотинини севади, битта ўғилчаси бор. Менинг эрим эса ғирт такасалтанг эди. Ҳеч қаерда ишламайди, юриш-туришининг тайини йўқ. Бир-иккита бекорчи ўртоқлари билан тентирагани-тентираган.

Қайнакамга ҳам, бошқаларга ҳам ҳисларимни сездирмаганман. Ҳар ҳолда, шунга ҳаракат қилганман. Аёли ишга кузатаётганда ичимни ит тирнарди, унга шундай ҳавас қилардимки… Ишдан қайтадиган пайти бўлишини интиқиб кутардим. Овқатни унинг учун пиширардим. Ҳар куни минг марта ўлиб, минг марта тирилардим. Баъзан Худога қутқар, деб ёлворсам, баъзида бир уйда яшаётганимга, ҳар куни кўриб туришимга шукр қилардим.

Эримни шу қадар ёмон кўрардимки… Уйга келмасин, деб юрак ҳовучлардим. Ажрашиб кетолмасдим. Суймаганим билан умримни ўтказишга маҳкум эдим. Кўз олдимга беш синглим келарди. Норасидаларнинг тақдири бахтиқароликка бурилмасин дедим. Қанча олов бўлса, ёнишга кўндим.

Эримга бироз меҳр