" Jumboq " ikkinchi fasl. 2 qism
...davomi

Бутун умр қандай яшадим? Яшадимми?.. Ўттиз беш йил роль ўйнаб, яшамадим… Кимман? Тақдирим нега бундай бўлди? Ҳисларимга қулманми? Яратган мени нега бундай аччиқ синов билан сийлади? Саволларимнинг чеки йўқ…

Аввал вақтни енгиш учун яшар, курашар экансан. Ўттиз беш йил вақт билан курашдим, ўзим билан олишдим. Фақат вақтни енгдим. На ичимдаги олов ўчди, на дардларим барҳам топди. Ёлғиз вақтгина ортга чекинди, юзимни ажин қоплади…

Ўттиз беш йил олдин сочлари жамалак қиз эдим. Ўшанда ўнинчи синфни энди тугатган, ўн еттига тўлиб-тўлмагандим. Туман марказида яшардик, ўқишга имконим бор эди. Бироқ отам мени ўқитишни истамади. Оилада олти қиз эдик. Мен энг каттаси эдим. Улар мени узатишдан ўзгасини ўйламасди. Шундай бўлди ҳам. Совчилар келиши тўхтаб қоладигандай шошишарди. Бир куни онам келган совчиларни қайтарди. Улар қайта-қайта келаверишди, келаверишди. Ахийри ўғли билан учрашишга онамни кўндиришди. Учрашувга чиқдим. У пайтлар тўйдан олдинги учрашувлар урф эмасди. Кўпчилик қизлар номус қилиб бўлажак турмуш ўртоғини кўрмай розилик берар, суратини бир кўриб ё кўрмай тегиб кетаверарди. Шу боисми, кўришишимиз узоғи билан беш дақиқага чўзилди. Суҳбатлашиш, яхшироқ танишишга вақт, имкон қайда дейсиз. Бир-биримизни кўришга зўрға улгурдик. Етиб боргунгача оёқларим қалтирай бошлаганди, қаттиқ ҳаяжонланардим. Айтилган жойда бўйлари баланд, келишган бир йигит кутиб турарди. У ўзини Асқар деб таништирди. Қайтиб қарашга юрагим бетламади. Титроғимни сездириб қўймай дедим. Тезда хайрлашдик. Юришга мажолим йўқ — бахтиёр эдим. Уйга келиб онамга розиман дедим. Қароримдан ҳамма ҳайрон эди.

Осмонларда учардим. Тунлари қиёфасини кўз олдимга келтириб ухлар, тонгда исмини айтиб уйғонардим. Севги-муҳаббат деганлари шундай ёқимлимикин, дердим ўзимга. Уни ўзимдан ҳам қизғанардим. Юрсам ҳам, турсам ҳам қўшиқ куйлагим келар, сувга чиқсам ҳам ариқ бўйида хаёл сурардим. Умримда илк бор севиб қолгандим…

Улар қўшни туманда туришарди. Учрашувдан сўнг бир марта совчилар келди. Улар жуда шошишарди. Умумий таниш-билишлар йўқлиги сабаб чуқурроқ сўраб-суриштирилмади ҳам. Унаштирув бўлиб ўтди.

Мен маст эдим. Атрофимда нималар бўлаётганини тўла англамасдим ҳам. Ўзим билан ўзим бўлиб қолгандим. Бахтдан сархуш юрардим. Онам шўрлик эса ҳали бозорга боради, ҳали кўрпа қавийди, ҳали даласига чопади. Кечани кеча, кундузни кундуз демайди. Қизининг бахти очилганидан унинг ҳам боши осмонда.

Тўйга бир ҳафта қолганда негадир куёв билан учрашишимизга тўғри келиб қолди. Бир кун олдин ойнанинг ёнига танда қуриб олдим. Сочимни минг хил тарадим. Уни ҳайратлантиришни, ўзимдай севдиришни истардим. Ишонасизми, шунчалар ўтли муҳаббат бор эди кўксимда, ўзимдан катта эди у ҳис. Аммо кўраётганларимнинг бари туш экан. Ўша куни устимдан бир челак сув қуйишди, уйғотиб юборишди.

Эрта тонгданоқ унинг ёнига шошдим. Вақтли йўлга чиққаним сабаб кўчаларда тўхтаб-тўхтаб олдим. Ахир ундан олдин борсам, уят бўларди-да. Фақат кўз олдимда бахт гавдаланарди.

Кечроқ борган бўлсам ҳам негадир уни тополмасдим.